دل اگر خدا شناسی همه در رخ علی بین
                                                         به علی شناختم من بخـدا قسم   خـدا را 

     به خدا که در دو عالـم   اثر از فـنا نمانـد 
                                                        چو علی گرفته باشد   سر چشمه  بقا را

      مگر ای سحاب رحمت توبباری ارنه دوزخ
                                                       به شرار قهر سوزد همه جان ما  سوا را

     برو ای گــدای  مسکیـن  درخانه علی  زن
                                                          که نگـیـن پادشاهی  دهد از کرم  گدا را

     بجز از علی که گوید به پسر که قاتل من 
                                                         چواسیرتوست اکنون به اسیر کن  مدارا

     بجز از علی  که آرد  پسری ابوالعـجایـب 
                                                          که علــم کند   بعـالـم   شهـدای کربلا را

    چو به دوست عهد بندد ز میان پاکبازان  
                                                          چوعلی که می تواند که بسر برد وفا را

    نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت  
                                                            متحیـرم چه نامـم  شـه ملک  لا فتی را

    به دو چشم خون فشانم هله ای نسیم رحمت  
                                                            که  ز کوی او غباری به من آر توتیا را

    به امید  آنکه شاید  برسد بـه خــاک پایــت 
                                                            چه پیامها سپردم همه سوز دل  صبا را

    چو تویی قضایگردان به دعای  مسـتمنـدان 
                                                              که ز جان  ما بگردان ره آفت  قضا را

    چه زنم چو نای هر دم ز نوای شوق او دم
                                                            که لسان غیب خوشتر بنوازد این نوا را

    همه شب در این امیدم که نسیم صبحگاهی 
                                                            به  پـیـــام  آشـنایــی   بنـوازد  آشـنـا را